Απορούν (λένε τα ρεπορτάζ) ορισμένοι αγροτοπατέρες της χώρας γιατί κάνουμε εισαγωγή αγροτικών προϊόντων από χώρες την ΕΕ ή από τρίτες χώρες και δεν χρησιμοποιούμε τα δικά μας – που μεταξύ μας, σε πολλές περιπτώσεις είναι και ποιοτικά καλύτερα.
Αφορμή στάθηκε μια ιστορία με φασόλια από Τουρκία.
“Γιατί απορούν;” είναι το ερώτημα. Αφού όλα γίνονται:
1) βάσει συμφωνιών με τη ΕΕ (και) στα πλαίσια δικών της συμφωνιών με τρίτες χώρες
2) λόγω του ότι σε δεκάδες περιπτώσεις οι δικοί μας αντιπρόσωποι στις διάφορες συνόδους υπουργών και παραγόντων απεμπόλησαν το ένα δικαίωμα πίσω απ΄το άλλο και δεν όρθωσαν ανάστημα πολλές φορές λέγοντας “όχι ρε γαμώτο, δεν μας συμφέρει!”.
Τι να πρωτοθυμηθούμε; Από τη ζάχαρη και τα δικαιώματα παραγωγής της μέχρι τις επιδοτήσεις για …ακακίες που οδήγησαν στο ξήλωμα παραγωγικών δραστηριοτήτων;;; Από τα φωτοβολταϊκά που θα μας έκαναν Δανία του Νότου μέχρι τις (εσωτερικές) επιδοτήσεις για προεκλογικούς σκοπούς;;
Ή μήπως πάλι αρχίσαμε να έχουμε επιλεκτική μνήμη;
Κάπως έτσι καταντήσαμε να μετατραπούμε σε χώρα που εισάγει τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα…