Απεβίωσε χθες και ο Θύμιος Καρακατσάνης. Στα 72 του χρόνια.
Περισσότερα για τη ζωή του μπορείτε να βρείτε σήμερα σε όλες τις εφημερίδες ή στο διαδίκτυο.
Πως τα φέρνουν όμως τα παιχνίδια της τύχης, θυμήθηκα μια συνέντευξη που είχε δώσει στο τοπικό ραδιόφωνο – και ανακάλυψα πως την είχε παραχωρήσει πριν από ΑΚΡΙΒΩΣ δυο χρόνια (την 1η Ιουλίου 2010). Δείτε τη σχετική ανάρτηση που είχαμε κάνει τη μέρα εκείνη, ΕΔΩ.
Πάντως αυτό που θα μου μείνει από εκείνη τη δίωρη επαφή μαζί του (είχε ακολουθήσει και ένας καφές μετά) ήταν ο χειμαρρώδης λόγος του αλλά και η γλώσσα που χρησιμοποιούσε. “Δεν κολλούσε πουθενά”, όπως θα έλεγαν και οι νεώτεροι.
Αναφέρονταν στο κάθε πράγμα με τον τρόπο που έπρεπε. Ειδικά δε όταν πίναμε καφέ, είχε έναν τρόπο ιδιαίτερο όταν μιλούσε για θέατρο, μιλούσε με μια ευαισθησία που του άλλαζε τη χροιά της φωνής αλλά και τις εκφράσεις. Όταν όμως η κουβέντα πήγε στην πολιτική, εκεί ίσως θα έπρεπε να βάλουμε κασετοφωνάκι για να ακούγαμε χαρακτηρισμούς που ήταν εύστοχοι και που σήμερα όλοι μας χρησιμοποιούμε…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάζει. Θα τον θυμόμαστε.