Ξεκινάνε λοιπόν στην Ευρώπη, στη σημαντικότερη ίσως συνάντηση Ευρωπαίων αρχηγών κρατών και πρωθυπουργών μετά από τη σύνοδο στο Μάαστριχτ. Και δεν θα είναι μόνο σημαντική αλλά θα είναι και μια δύσκολη συνάντηση.
Την Ευρώπη πλέον δεν θα πρέπει να τη βλέπουμε ως ενιαίο χώρο, αυτό της ΕΕ: όσο και αν δεν θέλουν να το παραδεχθούν, σήμερα έχουμε δυο ειδών «Ευρώπες», αυτή των χωρών της Ευρωζώνης και αυτή των 27. Αναγκαστικός ο διαχωρισμός, αφού τα προβλήματα είναι διαφορετικά.
Όπως και να έχει, οι ηγέτες των χωρών της ΕΕ θα πρέπει τις ημέρες αυτές να αποφασίσουν αν θα συνεχίσει ή όχι να υφίσταται Ευρώπη και θα πρέπει να διορθώσουν το τεράστιο λάθος του παρελθόντος που ονομάζεται ευρώ.
Το ενιαίο νόμισμα, όπως κάποτε είχε αποφασιστεί να πραγματοποιηθεί, είναι από μόνο του ένα λάθος. Είχε ληφθεί η απόφαση να υπάρξει ενιαίο νόμισμα, χωρίς να ενοποιηθούν πρώτα τα τραπεζικά συστήματα και να προχωρήσει η πολιτική ένωση. Χωρίς να υπάρχει στην ουσία το κοινωνικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο το κοινό ευρωνόμισμα θα λειτουργούσε.
Πλέον – και επειδή έχουμε μπροστά μας το ενδεχόμενο διάλυσης του ευρώ – οι ηγέτες θα πρέπει να αποφασίσουν αν θα προχωρήσουν μέχρι τέλους την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δυστυχώς, έτσι όπως τα έκαναν και με λαμβάνοντας υπόψη την υπάρχουσα ρευστή κατάσταση θα πρέπει να πάνε κάπως ανάποδα !
Τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να έχουμε μια πραγματική ένωση είναι τα παρακάτω:
1) να προχωρήσουν στην τραπεζική ένωση, γεγονός που θα σημάνει την οριστική εξαφάνιση των εθνικών τραπεζικών ιδρυμάτων και την αντικατάστασή τους από μια ενιαία κεντρική ευρωπαϊκή τράπεζα.
2) να προχωρήσουν στη δημοσιονομική ενοποίηση. Αυτό σημαίνει τα πάντα στην οικονομία, με κυριότερο όλων την κατάρτιση των προϋπολογισμών από τις Βρυξέλλες. Με ό,τι και να σημαίνει αυτό, με όποιες συνέπειες και αν επιφέρει.
3) να προχωρήσουν τέλος στην πολιτική ενοποίηση. Ίσως το δυσκολότερο κομμάτι όλων, αφού στα δυο προηγούμενα οι δυσκολίες θα είναι κυρίως τεχνικές (ίσως και πολιτικές). Όμως για την πολιτική ενοποίηση απαιτείται η εκχώρηση εθνικών – κυριαρχικών δικαιωμάτων από τα κράτη που θα συμμετάσχουν.
Είναι οι λαοί έτοιμοι για αυτό; Είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα; Και το σημαντικό ερώτημα: η παραχώρηση θα τους ζητηθεί με το μαχαίρι στο λαιμό και σε συνδυασμό με την κρίση (που εδώ και καιρό λέμε πως είναι τεχνητή και δεν έχει σχέση με τους λαούς αλλά με παιχνίδια στο τραπεζικό σύστημα);
Αυτά είναι τα τρία αυτά βήματα που θα πρέπει να γίνουν αν η πλειοψηφία θελήσει να κάνει μια Ένωση σαν αυτή που ονειρεύονταν όσοι ξεκίνησαν την ΕΚΑΧ τη δεκαετία του 1950, σε μια προσπάθεια να αποφύγουν νέες εντάσεις και πολέμους στην Ευρώπη.
Όμως πόσο θέλουν μια τέτοιου είδους ένωση οι λαοί της Ευρώπης; Πόσο διατεθειμένοι είναι να παραχωρήσουν κυριαρχικά δικαιώματα;
Πάντως εμείς στην Ελλάδα, πέραν μιας Frontex που στην ουσία είναι η σκιά του εαυτού της, δεν έχουμε δει την Ευρωπαϊκή αλληλεγγύη σε πολιτικά ή διεθνή ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα (όπως ας πούμε την θεώρηση των συνόρων μας ως των συνόρων της Ευρώπης, άρα δεν έχουμε δει την έμπρακτη και σκληρή καταδίκη χωρών που τα παραβιάζουν).
Γιατί να περιμένουμε πως κάτι θα αλλάξει στο μέλλον και πως η αλληλεγγύη θα έρθει δια μαγείας;
Γιατί να περιμένουμε πως κάτι θα αλλάξει στο μέλλον και πως η αλληλεγγύη θα έρθει δια μαγείας;
Τέλος, αν αποφασίσουν να προχωρήσουν στα τρία εναπομείναντα βήματα προς την οριστική ενοποίηση, εμείς (στην Ελλάδα αναφερόμαστε ξανά) θα μείνουμε εκ νέου θεατές των 300 της Βουλής; Δεν θα ερωτηθούμε για την άποψή μας;
Γιατί η παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων (μην πάει ο νους σας μόνο σε στρατιωτικής φύσης θέματα ή σε παραχώρηση κάποιου εδάφους μια χώρας, κυριαρχικό δικαίωμα θεωρείται διεθνώς ακόμη και η σύνταξη προϋπολογισμού ή η επιλογή του χρόνου συνταξιοδότησης από το υπουργείο οικονομικών ή εργασίας της χώρας αυτής!)
Πάλι θα δούμε βουλευτές να ψηφίζουν;
Θα ζητηθεί αυτή τη φορά η γνώμη του λαού, μέσα από ένα δημοψήφισμα;