“Ο πόλεμος της πατάτας”. Αυτό διαβάζουμε και ακούμε τις τελευταίες ημέρες συνεχώς.
Από τη μια οι παραγωγοί (που βγαίνουν και λένε πως απειλούνται κιόλας), από την άλλη οι έμποροι και οι κάθε είδους μεσάζοντες (που ανακοινώνουν διάφορα και λένε επίσης πολλά – αμφισβητώντας την ποιότητα, τη νομιμότητα αφού ορισμένοι ομιλούν για φοροδιαφυγή), σε άλλο “χαράκωμα” το ΚΚΕ το οποίο έχει βαλθεί να απαξιώσει την όλη διαδικασία λειτουργώντας…
με τη γνωστή τα τελευταία 70 χρόνια λογική “ότι δεν είναι υπό την καθοδήγησή μας δεν είναι καλό για τα συμφέροντα της εργατιάς” (λες και κάποιος το έχει ορίσει ως το κόμμα-προστάτη των εργαζομένων και των κατατρεγμένων), σε ένα άλλο “χαράκωμα” τα κόμματα της αριστεράς και της κεντροαριστεράς τα οποία επικροτούν με την ελπίδα να εισπράξουν κάτι όταν έρθουν οι εκλογές, επίσης το υπουργείο που “έτρεξε” να εξαγγείλει διαδικτυακό παρατηρητήριο τιμών, και τέλος οι δύσμοιροι καταναλωτές που πληρώνουν πάντοτε η νύφη (που μπορεί να μοιάζει με πατάτα, καρότο, λάχανο ή ντομάτα).
Κατά την άποψη μου, αν δυστυχώς το θέμα ξεφουσκώσει (που δεν θα πρέπει να ξεφουσκώσει – το αντίθετο μάλιστα, θα πρέπει να γιγαντωθεί και να εισέλθουν σε αυτό και αυτοί που πληρώνουν τόσα χρόνια αέρα κοπανιστό στους μεσάζοντες, όπως τα μικρομάγαζα και οι μπακάληδες που θα πρέπει να βάλουν ένα λογικό κέρδος επάνω στην τιμή που θα αγοράζουν από τους παραγωγούς) το κέρδος θα είναι το εξής:
1) η απόδειξη ότι αν κάτι οργανωθεί σωστά δεν έχει την ανάγκη κομμάτων, φορέων ή οργανώσεων – η αυτοοργάνωση έδειξε και δείχνει ότι λειτουργεί σχεδόν άψογα αν γίνει μελετημένα.
2) η απόδειξη ότι υπάρχει “τρελή κονόμα” για κάποιους εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, που πουλάνε αέρα κοπανιστό (τα κανάλια τώρα θυμήθηκαν να μας το πουν, τόσα χρόνια δεν έβλεπαν τίποτε!).
3) ο εξαναγκασμός των μεγάλων επιχειρήσεων να κατεβάσουν τις τιμές τους, έστω και για λίγο. Και αν συνεχιστεί αυτό το κίνημα τότε θα το κάνουν συνεχώς. Δεν είναι λίγα τα μεγάλα Σ/Μ τα οποία με διαφημιστικά τους μας ανήγγειλαν τις τελευταίες ημέρες πως μειώνουν τις τιμές τους.