Φαγώθηκαν όλοι με τα “παιδιά του Θερμαϊκού“.
Και “έτσι τα παιδιά”, και “αλλιώς τα παιδιά”, και “διαπλοκές με πολιτικούς και πολιτικά κόμματα τα παιδιά” και πολλά άλλα.
Μα, “τα παιδιά” δεν έκαναν τίποτε. Βοηθούσαν συμπολίτες μας που ήταν σε δύσκολη θέση – με το (υψηλό σε κόστος) αζημίωτο. Άγιοι άνθρωποι δηλαδή. Τίποτε παραπάνω. Άσε που υποκαθιστούσαν στο έργο τους τις τράπεζες, οι οποίες έκλεισαν τις κάνουλες.
Επίσης άκουγαν και τις νουθεσίες ορισμένων πολιτικών: “καλό παιδί είναι μωρέ, βοηθήσετε τον” φέρεται να τους είπε γνωστός πολιτικός παράγοντας της Β. Ελλάδας στα …παιδιά.
Τι κι αν κάποιοι αυτοκτόνησαν; Τι κι αν περιουσίες άλλαξαν χέρια μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα και με σκοτεινό τρόπο; Τι κι αν καταστράφηκαν οικογένειες;
Αυτοί ήταν κάτι σαν
…τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης. Και με αδιευκρίνιστο ακόμη αριθμό, όπως οι Ιππότες (κάποιοι αναφέρουν ότι στη Στρογγυλή Τράπεζα συμμετείχαν από 12 έως 150 Ιππότες).
Με μια διαφορά: λειτουργούσαν σαν τράπεζα, στην τράπεζα κάθονταν πολλοί (και της λεγόμενης “καλής κοινωνίας”) και καταδυνάστευαν όποιον ήταν άτυχος. Γιατί “Αρθούρος” ήταν το ευρωπεντακοσάρικο και τα συμβόλαια μεταβιβάσεων ακίνητης περιουσίας.