Πριν από ακριβώς δεκαέξι χρόνια στην περιοχή των Ιμίων ξεκίνησε να παίζεται το μεγαλύτερο (μέχρι στιγμής) γεωπολιτικό – οικονομικό παιχνίδι που έχει παιχθεί για τη χώρα μας από τον Β’ Π.Π. και μετά.
Ένα παιχνίδι το οποίο πολλοί ισχυρίζονται ότι αποτελούσε δοκιμασία για τον τότε πρωθυπουργό Σημίτη (ο οποίος μόλις είχε αναλάβει), για να δουν πως θα αντιδρούσε.
Κάποιοι άλλοι λένε ότι ήταν η αρχή του παιχνιδιού της Άγκυρας στο Αιγαίο ως προς τις διεκδικήσεις της στις λεγόμενες “γκρίζες ζώνες” του αρχιπελάγους. Αφού τα πετρέλαια είναι πάρα πολλά και αυτό αποφάσισαν να διεκδικήσουν οι Τούρκοι, ενεργά πλέον.
Με τη μεγαλύτερη δύναμη πυρός που υπήρξε ποτέ συγκεντρωμένη σε ένα σημείο του Αιγαίου.
Ότι και να ήταν, το σημαντικό είναι ότι από τότε…
Ότι και να ήταν, το σημαντικό είναι ότι από τότε…
ξεκίνησαν τα μεγάλα προβλήματα με τους Τούρκους – οι οποίοι από τότε διεκδικούν οποιοδήποτε βότσαλο (!!) δεν αναφέρεται ρητά ως ελληνικό στις υπογραφείσες συνθήκες (όπως αυτή της εκχώρησης των Δωδεκανήσων στη χώρα μας από τους Ιταλούς το 1947).
Το ακόμη σημαντικότερο είναι ο θάνατος – υπό αδιευκρίνιστες ακόμη και τώρα, 16 χρόνια μετά – 3 Ελλήνων στρατιωτικών. Επέβαιναν σε ελικόπτερο του Πολεμικού Ναυτικού το οποίο έπεσε τα χαράματα της 31ης Ιανουαρίου του 1996. Τα ονόματά τους ήταν Χριστοδ. Καραθανάσης, Παν. Βλαχάκος και Έκτ. Γιαλοψός.
*στα χρόνια που ακολούθησαν την “Κρίση των Ιμίων” βγήκαν πολλά στη φόρα – κυρίως από δημοσιογράφους όπως ο Μιχάλης Ιγνατίου, για αυτά που έγιναν σε Αθήνα, Ουάσινγκτον και Άγκυρα τις ημέρες εκείνες. Και φυσικά τις μέρες εκείνες ήταν ακούσαμε εντός Κοινοβουλίου και το κατάπτυστο “Ευχαριστώ τους Αμερικάνους” από κάποιον που αντί να πάει σπιτάκι του ασκεί και κριτική το τελευταίο διάστημα…