Διάβασα ένα εκπληκτικό άρθρο πριν από 2 μέρες σχετικά με το ρόλο του διαδικτύου, ιδίως των blogs και των λεγόμενων “ιστοτόπων κοινωνικής δικτύωσης” (όπως το facebook ή το twitter) στην κρίση και στην αφύπνηση του κόσμου.
Και ο συγγραφέας του είχε απόλυτο δίκιο όταν έγραφε (μεταξύ άλλων) πως ο ρόλος των παραπάνω θα έπρεπε να τελειώσει στην “οργάνωση” των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, στη μετάδοση τους ή στην αναπαραγωγή ειδήσεων που τα συμβατικά ΜΜΕ αρνούνται πεισματικά και κατ΄εξακολούθηση να μεταδόσουν.
Η μετάδοση της είδησης είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση.
Το ύφος, ο τρόπος γραφής, ο χρόνος μετάδοσης, η οπτική γωνία, όλα παίζουν ρόλο. Και όλα συνεισφέρουν στο “τι” (και κυρίως στο “πότε”) θα προσλάβει ο τελικός δέκτης, ο θεατής ή ο αναγνώστης.
Τα νέα αυτά μέσα (τα blogs ή οι ιστότοποι “κοινωνικής δικτύωσης”) όμως δεν έχουν την διεισδυτικότητα που έχουν τα έντυπα μέσα, αφού δεν διαβάζουν ειδήσεις ή “αιρετικές” απόψεις όλες οι ηλικιακές ομάδες μέσα από το ιντερνετ!
Οπότε – για όοολους αυτούς τους λόγους (και για πολλούς άλλους) – είχε πάλι δίκιο ο συντάκτης λέγοντας πως η αντίδραση στα γεγονότα και η κραυγή για αλλαγή της κατάστασης δεν θα έρθει μέσα από το ιντερνετ ή τα blogs. Δεν θα έρθει από το λάπτοπ ή από 500 likes σε μια ανάρτηση στο facebook. Αυτά είναι απλώς ένα μέσο. Τίποτε περισσότερο.
Η αλλαγή θα έλθει μέσα από τη συμμετοχή του κόσμου σε αυθόρμητες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας που δεν τις καπελώνουν τα κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους παρακλάδια, θα έλθει μέσα από το “μαύρισμα” στις εκλογές – όποτε αυτές γίνουν – όλων όσων μας έχουν μαυρίσει τη ζωή, όλων όσων έχουν προδιαγράψει ένα μαύρο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.