«Θα πρέπει να ασκηθούμε στην παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα σε εθνικό επίπεδο…», αναφερόμενος στο δικαίωμα ελέγχου του προϋπολογισμού της Βουλής. «Ό,τι παραδίδουν τα εθνικά κοινοβούλια θα πρέπει να καταλήγει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως ανώτατη Αρχή». Κατά τον ίδιο θα πρέπει να συσταθεί «ειδική Επιτροπή» του Ευρωκοινοβουλίου, «αποτελούμενη από τα μέλη της Ευρωζώνης, που θα αναλάβει αυτή την ελεγκτική λειτουργία».
Δεν πρέπει «να καθυστερούμε άλλο, αλλά να ενεργήσουμε σοβαρά για την Ευρώπη-πυρήνα», παραπέμποντας στον διεθνή ανταγωνισμό των διαφόρων περιοχών του πλανήτη: Διαφορετικά, η Ευρώπη και τα εθνικά κράτη της «θα βυθιστούν στην ασημαντότητα» μεταξύ Ασίας υπό την ηγεσία της Κίνας και μιας επανενισχυμένης Αμερικής.
Αυτά είπε ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ. Και αν δεν προλάβει να διαλυθεί η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση – λόγω των προβλημάτων στην οικονομία, πάμε ολοταχώς (πάλι με αφορμή την οικονομία) για την δημιουργία των Η.Π. της Ευρώπης.
Πόσο πολύ όμως μας συμφέρει να συμμετάσχουμε; Μήπως τελικά αυτά που από το 1981 και μετά πήραμε από την παλιά ΕΟΚ και την μετεξέλιξή της, την Ε.Ε., δεν είναι δυνατόν να αντισταθμιστούν με όσα ήδη έχουμε δώσει και με όσα θα κληθούμε στο μέλλον να δώσουμε;
Αρκεί να θυμηθούμε…
τα “κοινά σύνορα” (που ποτέ δεν τα είδαν έτσι), τις “κοινές θέσεις” (όταν σχεδόν ποτέ ΔΕΝ μας στήριζαν), τα σκυμμένα κεφάλια (με τα οποία πολλές φορές γυρίσαμε από τις Βρυξέλλες, το Λουξεμβούργο ή το Στρασβούργο) ή τις διπλωματικές ήττες (στις οποίες έχουμε οδηγηθεί εν ονόματι της κοινής πολιτικής την οποία εμείς και ελάχιστοι άλλοι σεβόμαστε);;
Όλα όσα γίνονται τα τελευταία χρόνια – και ειδικά το τελευταίο διάστημα – έχουν κάνει πολλούς από εμάς να ενταχθούμε στο λεγόμενο club των “ευρωσκεπτικιστών”. Στο club που κάποτε από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 κυριάρχησε στη Μεγ. Βρετανία (και μετά έλαβε διάφορες μορφές και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, σε ορισμένες δε χώρες πολλοί του κόλλησαν την ταμπέλα του “εθνικιστικού” ή “αντιευρωπαϊκού” ή “αναχρονιστικού”).
Και το κάτω-κάτω, πόσο μπορεί να κοστίζει τελικά η εθνική μας περηφάνια, η ανεξαρτησία μας αλλά κυρίως η δυνατότητά μας να υπερασπιζόμαστε τα εθνικά μας συμφέροντα;
Καλύτερα να μας πουν όλα τα παραπάνω, παρά να πάμε με τα παντελόνια κατεβασμένα, παραδίδοντας τα κλειδιά σε ένα μάτσο τεχνοκράτες που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, που η μόνη επαφή που έχουν με την κοινωνία και τα προβλήματά της περιορίζεται σε αυτό που βλέπουν και καταλαβαίνουν μέσα από τα παράθυρα της απαστράπτουσας Mercedes ή Lexus με την οποία πάνε στα Συμβούλια Κορυφής…