Συνεδριάζει εκτάκτως το ΔΝΤ με θέμα την κατάσταση στη χώρα μας.
Από την άλλη, οι Ευρωπαίοι μιλούν ανοιχτά πλέον για την αποτυχία να εφαρμοστεί έστω και ένα από τα μέτρα τα οποία επέβαλαν στη χώρα (ενδεικτικά αναφέρουν ότι μέχρι τα τέλη του Σεπτέμβρη θα πρέπει να γίνει…
έστω και μια αποκρατικοποίηση κάποιου οργανισμού που σήμερα είναι δημόσιος).
Όμως δεν σκέφτονται ότι η αποτυχία δεν έγκειται στο ποιος προσπαθεί να επιβάλλει τα μέτρα αλλά στον τρόπο με τον οποίο επιβάλλονται αυτά τα μέτρα– είτε ή ΝΔ ήταν είτε το ΠΑΣΟΚ που είναι, είτε το ΚΚΕ να ΄ρθει στα πράγματα πάλι αποτυχία θα είναι αφού ζητούν πολλά, παρα πολλά σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, γεγονός το οποίο δεν αφήνει χρονικά περιθώρια προσαρμογής του απλού κόσμου στα νέα οικονομικά δεδομένα.
Ο χρόνος στη διάθεση του κόσμου (ο οποίος ακόμη δε συνήλθε απ’ τη νιρβάνα της δομημένης με εξαιρετική μαεστρία οικονομικής “ευμάρειας” την οποία νομίζαμε πως είχαμε όλοι μας, που πίστεψε τα παπαγαλάκια και του ΄φαγαν τα λεφτά του στο Χρηματιστήριο μέσα σε 6 μήνες, που τον έφεραν σε σημείο να ζει σε μια χώρα που στην ουσία δεν παράγει ΤΙΠΟΤΕ και εισάγει ακόμη και το ψωμί που τρώει) δεν ήταν πολύς.
Και δυστυχώς τον χρόνο τον επιλέγουν οι δανειστές, όχι ο δανειζόμενος. Ο χρόνος τελείωσε.
Και τώρα, μπροστά στο μεγάλο σταυροδρόμι, έχουμε να επιλέξουμε αν θα ακολουθήσουμε το μονοπάτι του οριστικού και ολικού ξεπουλήματος, της οικονομικής εξαθλίωσης για πάντα και της υποθήκευσης του μέλλοντος των επόμενων 50 γενεών ή αν θα πάρουμε το μοναχικό δρόμο του σοκ που θα διαρκέσει λίγο αλλά θα μας επαναφέρει στην τάξη (αλλά τουλάχιστον με αξιοπρέπεια, χωρίς να σκύβουμε τα κεφάλια σε κάθε αρπακτικό, τιμωρώντας όμως ανηλεώς όσους μας οδήγησαν σε αυτόν τον δρόμο).
Πλέον, ας το πάρουμε απόφαση, τα πάντα θα κριθούν από την ισοτιμία που θα επιλεγεί.