Δίκιο έχουν (μέχρι ενός ορισμένου ορίου φυσικά και ΜΟΝΟ όταν έχουν τρόπους) οι παπάδες, όταν λένε να μη γίνεται χαμός και φασαρία όταν τελείται κάποιο μυστήριο.
Όμως θα πρέπει να αρχίσουμε να απαιτούμε και εμείς κάποια πράγματα τα οποία είναι απαραίτητα. Όπως την τήρηση των βασικών κανόνων ασφαλείας μέσα στις εκκλησίες. Γιατί αλλιώς είναι επικίνδυνοι, και οι ναοί και οι ιερείς.
Σε εκκλησίες δεν πηγαίνω συχνά. Αραιά και που τις Κυριακές, σε κανά γάμο, κανά βαφτίσι (ότι κάνουν οι περισσότεροι δηλαδή).
Όμως κάθε φορά που πάω βλέπω το ίδιο πράγμα: πόρτες κλειστές! Για του λόγου το αληθές, δείτε την εικόνα κάτω, τι συνέβαινε σήμερα στην εκκλησία στο Πλατύ. Οι πλαϊνές πόρτες κλειδωμένες, από πάνω σιδερένια μπάρα και στο καπάκι κλειδαριές στις άκρες από την μπάρα.
Και ο κόσμος μέσα….
..απροστάτευτος σε περίπτωση που γίνει κανά κακό, μια πυρκαγιά (από κάποιο καντήλι ή κερί), ένας σεισμός κοκ. Από που θα βγούν όλοι αυτοί; Από τη μια και μοναδική πόρτα; Δε νομίζω να προλάβουν να ανοίξουν για να βγει ο κόσμος έξω.
Υπάρχουν όμως και χειρότερα: στην άλλη εκκλησία του Πλατέος (η οποία είναι μικρή και ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ, και στην οποία γίνονται από βαφτίσεις μέχρι και Θ. Λειτουργία κάποιες φορές) τα πράγματα αγγίζουν την εγκληματική αμέλεια (;;;). Μιά και μόνο πόρτα, με διάσταση ανάλογη του ναού. Και γύρω-γύρω μπετόν, με κάτι παραθυράκια από τα οποία με το ζόρι χωράει πουλί πετάμενο.
Φυσικά θα πρέπει να ξέρουμε ποιός θα ευθύνεται αν τυχόν και κάποιος άνθρωπος πάθει κάτι σε μια έκτακτη περίπτωση. Τον αρχιτέκτονα που δεν προνόησε για πόρτα/έξοδο κινδύνου, τον εργολάβο που την έκτισε, τον παπά, την επιτροπή ή όσους αφήνουν να λειτουργούν οι ναοί σε τέτοιες συνθήκες…