Η επόμενη ημέρα

Οι ημέρες του σημερινού πολιτικού συστήματος – το οποίο όλοι μας αναθρέψαμε με την στάση μας, από το ’74 και μετά οι παλαιότεροι, από λίγο αργότερα και μετά εμείς οι νεώτεροι – είναι αποδεδειγμένα μετρημένες. Ο κόσμος δεν τα έχει με την Κυβέρνηση (η μάλλον δεν τα έχει ΜΟΝΟ με την Κυβέρνηση). Τα έχει με όλους! “Συμπαιγνία” τους αποκαλούσαν χθες στην Θεσσαλονίκη.

Οι συζητήσεις έχουν πλέον στραφεί στην επόμενη ημέρα,

Η χώρα είχε την τύχη (που έγινε ατυχία στην πορεία) να έχει τη δυνατότητα να αλλάξει πορεία 2 φορές μετά τον Β’ Παγκ. Πόλεμο. Μια το 1944 και μια το 1974. Και τις 2 φορές προτίμησε να κρατήσει το ίδιο φθαρμένο και καταπονημένο πολιτικό προσωπικό, τους ίδιους κουρασμένους, ανόρεκτους για καινοτομίες πολιτικούς που της επιβλήθηκαν (στην ουσία) από το εξωτερικό. Και το μόνο που κατάφερε το 1944 ήταν να διασπαστεί σε “εθνικόφρονες” και “μιάσματα”, να στήσει έναν αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, να στηθεί μια χούντα που κράτησε 7 ολόκληρα χρόνια.

Την ευκαιρία την ξαναείχε 40 χρόνια μετά, το 1974. Πάλι έκανε το ίδιο λάθος: το ίδιο φθαρμένο και κουρασμένο πολιτικό προσωπικό, οι ίδιοι άνθρωποι (ή οι απόγονοί τους) στις ίδιες θέσεις ευθύνης. Με μια ελαφρά εσάνς από νεοεισερχόμενους που ακολουθούσαν τους παλιούς στα χούγια και στις ιδέες για το πως η Ελλάδα θα έχει “ευτυχισμένους” και χορτασμένους οικονομικά πολίτες (με δανεικά)  αλλά όχι πολίτες με μέλλον. Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα, με τη χρεωκοπία να μας χτυπά επίμονα την πόρτα.

Την τελευταία ευκαιρία αυτή η χώρα την έχει τώρα, αυτόν τον καιρό, σαράντα σχεδόν χρόνια μετά το ’74. Θα κάνει πάλι το ίδιο λάθος και θα εμπιστευτεί όσους την οδήγησαν στο σημερινό χάλι; Ή θα ξεκινήσει να συζητά για την επόμενη ημέρα, αναζητώντας και αναδεικνύοντας κάποιους που πραγματικά αξίζουν να διαβούν την πόρτα του κτηρίου της Πλατείας Συντάγματος;