Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από έναν πόλεμο. Και δεν υπάρχει χειρότερος πόλεμος από τον εμφύλιο πόλεμο.
Το είδαμε το …έργο στη χώρα μας, όταν κάποιοι Έλληνες προσπαθούσαν να επιβληθούν σε κάποιους άλλους Έλληνες. Και τα πληρώσαμε αυτά τα λάθη ακριβά, τα πληρώνουμε ακόμη και θα τα πληρώνουν και τα παιδιά μας – γιατί όταν στην υπόλοιπη Ευρώπη έχτιζαν μέσα στα ερείπια του Β’ Π.Π., εμείς ρημάζαμε ότι είχε απομείνει όρθιο (γιατί η κομμουνιστική αριστερά έπαιζε το παιχνίδι του ΚΚΣΕ – που το είχε πουλήσει όμως στη Γιάλτα, και η ελληνική δεξιά μαζί με το κέντρο το αγγλοαμερικανικό. Για την Ελλάδα ουδείς δεν κινήθηκε μεταπολεμικά, για την εξουσία όλοι όμως πήραν τα άρματα).
Μια από τα ίδια και στη Λιβύη τις μέρες αυτές. Εμφύλιος είναι και οι ξένοι τρέχουν να λάβουν θέση.
Μια θέση που θα τους εξασφαλίσει διαπραγματευτική ισχύ την επόμενη μέρα, όταν θα λήξει ο πόλεμος. Αλλά οι ξένοι θα τη βρουν τη λύση. Η λύση όμως θα αργήσει να έρθει για τον κόσμο, που θα πρέπει να περιμένει δεκαετίες, μέχρι να “ξεχαστεί” ο εμφύλιος, να ξαναβρεθεί με φίλους που σήμερα είναι απέναντι, μέχρι να ξαναενωθεί για να καταλάβει ότι για το χρονικό διάστημα από τη λήξη του εμφυλίου μέχρι τη στιγμή που θα ενωθεί καβάλα στο άλογο της εξουσίας ήταν τα (λιβυκά) λαμόγια που ξεπούλησαν τα πάντα για να κρατηθούν στην εξουσία και να κάνουν περιουσίες από την εκμετάλλευση της περιουσίας που ανήκει στους ίδιους.
Τότε – σε εμάς – το διακύβευμα ήταν γεωστρατηγικής φύσης. Τώρα σε αυτούς είναι ενεργειακής…