Αθλητικές εφημερίδες δεν διαβάζω. Έχω πάψει εδώ και χρόνια να το κάνω (τουλάχιστον από την εποχή που η sportime ήταν πραγματικά “sportime” και όχι ποδόσφαιρο-time ή κάτι άλλο).
Σήμερα έτυχε να διαβάσω σε αθλητική εφημερίδα ένα άρθρο γνωστού αθλητικογράφου για τη χθεσινή εκδήλωση στο πρόσωπο του Ρεχάγκελ, σε συνδυασμό με τα όσα ακούστηκαν για πιθανή επανεμφάνιση (έστω και με τη μορφή “επίδειξης”) του Νίκου Γκάλη. Και τα άρθρο κατέληγε στο ότι στην ουσία χρωστάμε και στους δυο μια τιμητική βραδιά για ότι προσέφεραν, ο καθένας από τη θέση του, στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ της χώρας αυτής.
Δεν είναι η ώρα για τέτοια σίγουρα, όμως είναι λιγάκι υποκρισία να μιλάμε για τέτοια πράγματα. Γιατί στη χώρα αυτή είμαστε συνηθισμένοι (τουλάχιστον αυτοί που μπορούν να κινήσουν μια τέτοια διαδικασία) να παραμένουμε στις …φωτογραφίες που βγαίνουν τις στιγμές των θριάμβων.
Μετά επέρχεται η απόλυτη σιγή, ίσως γιατί υπερισχύει η μνήμη χρυσόψαρου που διαθέτουν, ίσως γιατί πλέον οποιαδήποτε αναφορά σε πρόσωπα όπως του Γκάλη ή του Ρεχάγκελ δεν αποδίδει (ψήφους, κλεμμένη – έστω – δόξα, αναγνωρισιμότητα, χρήμα).