Έχεις μια λεμονιά. Ζόρικη, με λίγα λεμόνια κάθε χρονιά στα κλαδιά. Το ξέρεις, άλλωστε τόσα χρόνια την …”τρως στη μάπα”!! Και ξέρεις πως πολύ δύσκολα να αλλάξει η αποδοτικότητά της (θέλεις φταίει το κλίμα, φταις εσύ, φταίει το φυτό το ίδιο, φταίνε όλα αυτά μαζί).Δεν τη ζορίζεις, δεν την “αναγκάζεις” να σου δώσει περισσότερο καρπό. Απλά την προσέχεις, την πας με το χαλαρό, μήπως και του χρόνου σου δώσει κάτι περισσότερο. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός σου.
Αν όμως ξαφνικά αρχίσεις και σπάς ακόμη και τα κλαδιά για να πάρεις οτιδήποτε υπάρχει πάνω στο δέντρο (με την προοπτική να το στίψεις στην κυριολεξία), τότε οι μέρες και της λεμονιάς αλλά και οι δικές σου ως παραγωγού είναι μετρημένες.
Ίσως με το χαλαρό, με λίγη φροντίδα και με κανά τσουβάλι λίπασμα παραπάνω την επόμενη χρονιά να έπαιρνες περισσότερα. Ίσως.Δυστυχώς όμως αυτή θα είναι η τελευταία χρονιά που θα πάρεις καρπό. Του χρόνου δεν θα έχει άλλο να δώσει, στέρεψε, άδειασε, έσπασες τα κλαδιά που απέδιδαν. Από του χρόνου τέλος!
*χαρισμένο σε όλους αυτούς που νομίζουν πως με περικοπές, φόρους, τέλη, μειώσεις των δημοσίων επενδύσεων και ενέργειες που αποτρέπουν τους επενδυτές να πατήσουν το πόδι τους στη χώρα θα λυθεί το πρόβλημα. Αν συνεχίσουμε έτσι θα το πούμε το ποίημα. Και τότε απλά θα αναμένουμε τον Διεθνή ΝεκροΤόμο να βγάλει το πόρισμα…