Την εποχή που δεν υπήρχε το internet (ναι – στους νεότερους απευθύνομαι, κάποτε ΔΕΝ υπήρχε το internet) και που τα ταξίδια στην Ελλάδα ήταν μια περιπέτεια, βλέπαμε τα φοινικοδάση της Κρήτης σαν τις οάσεις στη Σαχάρα. Μυθικές περιοχές δηλαδή, ονειρεμένες.Γνωστότερο αυτό του Βάι, λιγότερο γνωστό αλλά με την ίδια οικολογική σημασία αυτό της Πρέβελης. Αλλά πάλι καταφέραμε το ακατόρθωτο: κάψαμε το δεύτερο, αυτό της Πρέβελης. Μοναδικής αισθητικής, κάηκε σχεδόν στο σύνολό του.
Άντε να κάψουμε και τα τελευταία δάση, και τις τελευταίες οάσεις πρασίνου (γιατί για δάση πλέον στη χώρα μας δεν πρέπει να μιλάμε) να τελειώνουμε.
Με το ρυθμό αυτό, το μόνο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας θα είναι τα πάρκα μέσα στις πόλεις. Αυτά θα σωθούν επειδή πέρασε (;) το Κτηματολόγιο και μέσα/πάνω σε αυτά δυστυχώς εμείς οι νεοέλληνες δεν μπορούμε να χτίσουμε τίποτε!