Και το γράφω επειδή κάποια πράγματα ΚΑΘΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ & ΑΠΟΛΥΤΑ από την ΕΕ. Όπως π.χ. η λειτουργία εργοστασίων τσιμέντου (που ξεπούλησε ο Μητσοτάκης στην ιταλική Calcestruzzi, του θρυλικού Pancavolta – αλήθεια, τη θυμάστε την ΑΓΕΤ;) ή των εργοστασίων παραγωγής ζάχαρης.
Δηλαδή στρατηγικές βιομηχανίες, για τις οποίες αν χαθεί η “άδεια λειτουργίας” (επιτρέψτε μου να το γράψω έτσι για να γίνει κατανοητό) το παραμύθι τελειώνει εκεί, γιατί δεν βγαίνουν άλλες.
Διαβάστε τι λέει στον Αγρότυπο ο πρόεδρος της εταιρίας:
Η Ελλάδα σύμφωνα με την Οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να παράγει 158 χιλιάδες τόνους ζάχαρη. Ξεκινήσαμε τη 
σαιζόν με ένα πλάνο που μας οδήγησε σε 220 χιλιάδες στρέμματα. Πήραμε αιτήσεις για 328 χιλιάδες στρέμματα και κάναμε μία κατανομή και τελικά υπογράψαμε συμβάσεις για 187 χιλιάδες στρέμματα. Κι ενώ πηγαίναμε καλά με τις συμβάσεις, πλημμύρισαν οι ποταμοί Έβρος και Στρυμόνας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπαρθούν 140 χιλιάδες στρέμματα κι να έχουν φυτρώσει τα 132 χιλιάδες στρέμματα. Τα στρέμματα αυτά θα μας «αποφέρουν» 90 -95 χιλιάδες τόνους ζάχαρη και θα δουλέψουν κανονικά και τα τρία εργοστάσια (Ορεστιάδα, Σέρρες και Πλατύ), παρόλο που έχουν ακουστεί κάτι φήμες ότι δηλαδή κάποιο εργοστάσιο δεν θα δουλέψει. Οι 63 χιλιάδες τόνοι που μας υπολείπονται θα αναπληρωθούν με τη μέθοδο του φασόν. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δίνει το δικαίωμα στη χώρα που για οποιουσδήποτε λόγους δεν έχει «πιάσει» την ποσόστωσή της να αναθέσει την ποσότητα που της λείπει σε μία άλλη βιομηχανία της Ε.Ε ως φασόν. Είμαστε λοιπόν σε διαπραγματεύσεις με Γερμανία. Γαλλία και Αγγλία και υπολογίζουμε ότι το κόστος του φασόν θα είναι μικρότερο από το δικό μας κόστος παραγωγής. Σε αυτήν την ποσότητα έχουμε το δικαίωμα να εισάγουμε από τα εργοστάσιά μας στη Σερβία, περίπου 60.000 τόνους ζάχαρη. Άρα συνολικά θα έχουμε 220 χιλιάδες τόνους ζάχαρη για την ελληνική αγορά ενώ οι ανάγκες ανέρχονται στους 300.000 τόνους. Ο στόχος της ΕΒΖ είναι να μη χάσει μερίδια στην αγορά. Είναι μία επιχείρηση.
Αντίθετα, στη σημερινή Agrenda διαβάζουμε:
Να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα στο «συγύρισμα» των οικονομικών αποτελεσμάτων 
της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης. Οι δύο συνεχόμενες ζημιογόνες χρήσεις δεν αφήνουν πολλά περιθώρια και οι μνηστήρες των οικοπέδων-φιλέτων καραδοκούν. Ο κ. Γερούκης, μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης οικονομικής κρίσης, πρέπει και την ΕΒΖ να σώσει, και οι τευτλοκαλλιεργητές να επιβιώσουν και οι εργαζόμενοι να μην απολυθούν και η Αγροτική Τράπεζα να σταματήσει να αιμορραγεί!