Καιρός ήταν να μπει ένα τέλος στην κοροϊδία χιλιάδων ανθρώπων που ήταν-δεν ήταν υπάλληλοι του δημοσίου, ήταν-δεν ήταν σίγουροι για την επόμενη μέρα στη δουλειά τους, που ήταν-δεν ήταν σίγουροι για την επόμενη ανανέωση της σύμβασής τους.
Το μόνο επιβεβαιωμένα σίγουρο είναι πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που εργάζονταν με το καθεστώς του stage ήταν στην ουσία στο σύνολό τους όμηροι του κάθε πολιτικάντη που τους έταζε μια θεσούλα χωρίς προοπτική. Πως ήταν ανασφάλιστοι, όσο και να δούλευαν. Πως ακόμη και τα 400 ευρώ το μήνα που έπαιρναν, κάποιοι (με τα περιβόητα μπλοκάκια) ήθελαν να τα φορολογήσουν. Πως κάλυπταν πάγιες ανάγκες του δημοσίου και πως κάποιοι από αυτούς τραβούσαν όλο το χαμαλίκι στην υπηρεσία τους, τη στιγμή που οι «μόνιμοι» έπιναν καφέδες και έριχναν πασιέντζες στον υπολογιστή τους.
Καλά θα κάνει η Κυβέρνηση αν δεν μοριοδοτήσει σε διαγωνισμούς αυτούς τους …εκλεκτούς που δούλευαν στο δημόσιο τομέα με stage, αφού έτσι θα τύχουν της ίδιας αντιμετώπισης με τους …μη εκλεκτούς, που είχαν την ατυχία να δουλέψουν με stage στον ιδιωτικό τομέα.
Και φτάνει επιτέλους με όσους «κλαίνε» στα ΜΜΕ για αυτούς που πράγματι θα μείνουν άνεργοι! Για ποιους άραγε θρηνούν η Αριστερά, οι υποψήφιοι αρχηγοί της ΝΔ, το ΚΚΕ και ο ΛΑ.Ο.Σ.; Για ποιους άραγε θρηνούν και οι διάφοροι ΠΑΣΟΚοι, που βλέπουν την ευκαιρία (τώρα που είναι καβάλα στο άλογο) να βολέψουν ορισμένους δικούς τους να πηγαίνει χαμένη; Μα φυσικά όλοι οι παραπάνω κλαίνε και οδύρονται μόνο για λογαριασμό τους και όχι για αυτά τα παιδιά που θα ήταν επί τετραετίες αιχμάλωτοι των σχεδιασμών τους. Δεν κλαίνε για αυτούς που θα τους «προσλάμβαναν» εικοσάρηδες και θα τους ταλαιπωρούσαν επί δεκαετίες μέχρι να γίνουν σαραντάρηδες – και ενώ οι εικοσάρηδες στο μεταξύ θα είχαν κάνει οικογένειες και παιδιά και θα στηρίζονταν στη εύνοια του κάθε πολιτευτή, δημάρχου ή βουλευτή για θρέψουν την οικογένεια τους. Σίγουρα πάντως κλαίνε και για την ευκαιρία που είχαν να μειώνουν με τεχνητό τρόπο την ανεργία και να παρουσιάζουν ένα ακόμη «μεγάλο έργο»!
Αρκετά πια με τον εμπαιγμό και την αιχμαλωσία των χιλιάδων νέων και μεσήλικων (πλέον) Ελλήνων. Ήταν ένα απόστημα που έπρεπε να σπάσει, γιατί εξυπηρετούσε μόνο κατάπτυστους πολιτικούς σχεδιασμούς και τίποτε περισσότερο. Ήταν ένα χτύπημα σε όλους αυτούς που αρέσκονται να παίζουν με τις ζωές, την περηφάνια, την αξιοπρέπεια και τις ελπίδες των ανθρώπων. Γιατί όλα αυτά έχουν ανεκτίμητη αξία, δεν κοστίζουν 400 ευρώ το μήνα…