Το ότι ο Τράμπ θα προχωρούσε στην επιβολή δασμών στις εισαγωγές διαφόρων αγαθών στη χώρα του ήταν προδιαγεγραμμένο. Το είχε υποσχεθεί προεκλογικά, αποσκοπώντας (θεωρητικά) στην ανάνηψη της βιομηχανίας των ΗΠΑ εν μέσω παγκοσμιοποιημένης οικονομίας – πράγμα δύσκολο αν γίνεται με φόρους, δασμούς, περιορισμούς, προστατευτισμό γενικότερα.
Ο Τράμπ λοιπόν κάνει τη δουλειά του, στήνει σκηνικό εμπορικού πολέμου και ξεκίνησε με δασμούς στον χάλυβα (25%) και το αλουμίνιο (10%).
Κάποιοι από τους θιγόμενους, όπως ο Καναδάς ή το Μεξικό μπορούν να αντιδράσουν. Το μεγάλο γέλιο είναι τι κάνει η Ε.Ε. και κατά συνέπεια η Ελλάδα. Γιατί η Ε.Ε., έτσι όπως λαμβάνονται οι αποφάσεις, αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα όλων των μελών της.
Ότι κι αν λένε οι γραφειοκράτες και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών, οι γενικότερες αποφάσεις που θα ληφθούν θα εξυπηρετούν π.χ. μόνο τη Γερμανία ή τη Γαλλία και οι υπόλοιποι θα είναι αναγκασμένοι να τις ακολουθήσουν.
Σύμφωνα με το μύθο, είχε ρωτήσει κάποτε ο Κίσσινγκερ (ΥΠΕΞ των ΗΠΑ) σκωπτικά και ρητορικά: «ποιόν θα πρέπει να καλώ όταν θέλω να μιλήσω με την Ευρώπη;»
Είπαμε: αυτό “το πράμα” δεν είναι Ένωση. Είναι μηχανισμός εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων, συγκεκριμένων κρατών και δεν έχει μέλλον.
Επειδή στήθηκε από “τα πάνω προς τα κάτω”, επειδή δίνει βάση στους αριθμούς, στους δείκτες και στις αγορές, επειδή δεν έχει σχέση με τον μέσο Ευρωπαίο. Αυτό είναι το μυστικό της… αποτυχίας της.
Γιαυτό άλλωστε οι περισσότεροι Ευρωπαίοι πολίτες, παρότι θέλουν να υπάρχει έστω μια “χαλαρή” Ένωση, έχουν επιλέξει εξ’ ανάγκης – μη βλέποντας για παράδειγμα την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην πράξη – να γίνουν “ευρωσκεπτικιστές”.
Το πόσο αδύναμο οικοδόμημα είναι η Ε.Ε. θα φανεί για πολλοστή φορά και σ’ αυτή τη συγκυρία, με τους δασμούς του Τράμπ. Όπως κάποτε φάνηκε με το εμπάργκο στη Ρωσία.
Επειδή έτσι όπως είναι στημένο (και απαξιωμένο από τους περισσότερους σκεπτόμενους πολίτες της Ε.Ε.) το οικοδόμημα, δεν υπάρχει κανείς που να εκπροσωπεί πραγματικά όλους και να τηλεφωνήσει αυτός στην Αμερική…