Και τα χρόνια περνούν… Όχι εύκολα. Ούτε ανώδυνα. Ούτε χωρίς τεράστιο κόστος.
Και είμαστε ήδη στα οκτώ μετά από εκείνη τη μέρα του Απρίλη (23/4/2010) που ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου εμφανίστηκε στους τηλεοπτικούς μας δέκτες για να μας ανακοινώσει ότι η χώρα θα προσφύγει στον λεγόμενο “ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης”.
Και έτσι μπήκαμε στον αστερισμό των Μνημονίων, τα οποία ανά διαστήματα ανανεώνονται (λαμβάνοντας αύξοντα αριθμό και χωρίς να ξέρουν ούτε αυτοί που τα υπογράφουν σε ποιον αριθμό θα σταματήσουν).
ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ είναι πως δεν θα τελειώσουν ούτε εύκολα αλλά κυρίως δεν θα τελειώσουν σύντομα!
Στη ζωή μας μπήκαν μια σειρά από ονόματα, όροι, εκφράσεις και νεολογισμοί (όπως Στρος-Καν, Λανγκάρντ, Σόιμπλε, Μέρκελ, τρόικα, ΔΝΤ, πολυνομοσχέδιο, προαπαιτούμενα, “kalo kuragio”, τηλεδιάσκεψη, Γιούρογκρούπ, ΤΑΙΠΕΔ κλπ) ενώ τα αποτελέσματα της άνευ προηγουμένου ύφεσης είναι εμφανή σε καθημερινή βάση και στις τσέπες όλων.
“Ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες.” είχε πει μεταξύ άλλων τότε, το 2010, απ’ το Καστελόριζο ο Παπανδρέου. Δυστυχώς όμως για όλους μας οι “επιτηρήσεις” και οι “κηδεμονίες” της χώρας εντάθηκαν και έγιναν πλέον καθημερινότητα και ο “τελικός μας στόχος” δεν πρόκειται να έρθει ούτε σε 50 χρόνια (το λιγότερο), με το ξεπούλημα των πάντων να συνεχίζεται χωρίς σταματημό…