Πάνω από τριακόσιες πενήντα χιλιάδες (350.000) άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στον πιο βρώμικο και απρόβλεπτο πόλεμο που έχει γίνει την τελευταία πεντηκονταετία, σε αυτόν της Συρίας.
Υποτίθεται ότι είναι εμφύλιος. Ή μάλλον έτσι ξεκίνησε, στις 15 Μαρτίου του 2011. Εκείνη την εποχή που όλοι μιλούσαν για την “αραβική άνοιξη”, για τα αραβικά καθεστώτα που θα έπρεπε να αλλάξουν, για τους Άραβες που ξεσηκώνονταν και ήθελαν Δημοκρατία. Γιατί, όπως και να το κάνεις, οι λεγόμενες “δημοκρατίες” της Μέσης Ανατολής Δημοκρατίες δεν ήταν ποτέ. Σκληρά καθεστώτα ήταν και είναι, αντιδημοκρατικά, καταπιεστικά, με ολίγον Ισλάμ μέσα (τότε ολίγον, τώρα ίσως περισσότερο) και με πολλά σειρήτια χουντικών και ξεμωραμένων.
Όπως λένε αυτοί που ξέρουν, στη Συρία, επτά χρόνια μετά απ’ την έναρξη του πολέμου, δεν ξέρεις από που θα σου ‘ρθει!
Γιατί εκτός από τους ίδιους του Σύριους (που σκοτώνονται αβέρτα μεταξύ τους, αφού έχουν χωριστεί σε εκατοντάδες ένοπλες ομάδες υπό διαφόρους πολέμαρχους) έχουν εμπλακεί Αμερικάνοι, Ρώσοι, Ιρανοί, άλλοι Άραβες, η τρομοκρατική οργάνωση του ΙΚ, οι Κούρδοι, η Χεζμπολά του Λιβάνου, οι Ισραηλινοί (φέρονται επίσης να εμπλέκονται όταν το θεωρούν απαραίτητο, κυρίως λόγω του Ιράν), ενώ εσχάτως μπήκαν στον πόλεμο και οι Τούρκοι που εισέβαλλαν στα βόρεια. Μεγάλος ο κατάλογος των επισήμως ή ανεπισήμως εμπλεκομένων.
Περίπου 354.000 οι νεκροί! Αυτό λένε τα επίσημα στοιχεία. Σίγουρα είναι περισσότεροι, επειδή ουδείς γνωρίζει τι έγινε στις περιοχές που κάποτε ήταν στην κατοχή των τρομοκρατών του ΙΚ (ISIS) ή τι γίνεται στις τεράστιες εκτάσεις της ερήμου που έχει η χώρα, ούτε στις απομονωμένες αγροτικές περιοχές. Τα μισά και πλέον σπίτια της χώρας είναι κατεστραμμένα. Για υποδομές δεν το συζητάμε καν.
Από τα περίπου 22.000.000 Σύρους, οι μισοί είτε έχουν μετακινηθεί σε άλλες περιοχές της Συρίας λόγω του πολέμου είτε έχουν φύγει από τη χώρα. Δέκα με έντεκα εκατομμύρια πρόσφυγες! Στα δόντια διακινητών, πολεμάρχων, του Συριακού καθεστώτος ή του κάθε είδους “προθύμων και ευαισθητοποιημένων” να τους βοηθήσουν – με το αζημίωτο φυσικά – στη Μέση Ανατολή, στην ανατολική Μεσόγειο και στην Δύση… Ποτέ άλλοτε το προσφυγικό δεν ήταν μια τόσο καλή μπίζνα.
Και στη μέση όλοι αυτοί. Που μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια, από τον Μάρτιο του 2011 και μετά, είδαν συγγενείς και φίλους να πεθαίνουν, γυναίκες να βιάζονται, παιδιά να κακοποιούνται, τα σπίτια τους να ρημάζουν, τις ζωές τους να καταστρέφονται, τους εαυτούς τους να γίνονται “ανθρώπινες ασπίδες” στα χέρια εμπόλεμων ομάδων.
Μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια βλέπουν μερικούς από τους μεγαλύτερους και πιο άρτια εξοπλισμένους στρατούς του κόσμου, παρέα με τους συμπατριώτες τους που πολεμούν στο πλευρό του ενός ή του άλλου ξένου, να έχουν μετατρέψει τη χώρα τους σε ένα τεράστιο πεδίο βολής…