Πολύς ο λόγος για τα POS. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, το πλαστικό χρήμα έχει μπει στη ζωή μας και κάθε συναλλαγή μας ελέγχεται και καταγράφεται λεπτομερώς, με τρόπο τέτοιο ώστε να “στήνεται” καθημερινά το προφίλ ενός εκάστου εξ’ ημών. Και αυτό δεν είναι φιλοσοφικό ζήτημα, όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Είναι ουσιαστικό!
Όσοι προτάσσουν την… πάταξη της φοροδιαφυγής προφανώς μας δουλεύουν ψιλό γαζί. Με τον ίδιο τρόπο που μας δούλευαν και μας δουλεύουν όταν για παράδειγμα λένε πως θα καταπολεμήσουν το “μεγάλο” λαθρεμπόριο στα πετρελαιοειδή.
Η πάταξη της φοροδιαφυγής δεν είναι τόσο θέμα τρόπου πληρωμής των συναλλαγών. Είναι ξεκάθαρα θέμα παιδείας και οργάνωσης. Και τίποτε από αυτά τα δυο δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει η κουλτούρα στο θέμα αυτό. Τέλος!
Αλλού είναι τα προβλήματα, όχι στο αν ο άλλος έχει POS. Το πρόβλημα υπάρχει
- Αν ο καταναλωτής δεν απαιτεί την απόδειξή του για κάθε συναλλαγή,
- αν ο επαγγελματίας δεν φέρεται ως επαγγελματίας αλλά σου λέει το γνωστό “50 με απόδειξη, 40 χωρίς”,
- αν το πόθεν έσχες δεν επεκταθεί παντού,
- αν τα πρόστιμα για παραβάσεις (τις εσκεμμένες, όχι τις ακούσιες) δεν είναι τέτοια που να αποτρέπουν τον παραβάτη και να τον οδηγούν στο να σκεφτεί ότι τελικά “δεν θα τον συμφέρει” να κάνει κάποια μπινιά γιατί το κέρδος του θα είναι σαφώς μικρότερο,
- αν δεν τιμωρούνται παραδειγματικά οι υπάλληλοι των υπηρεσιών ελέγχου (εφορίες, τελωνεία κλπ) που τους πιάνουν να κλέβουν, με τιμωρίες που θα είναι 1000 φορές πιο βαριές σε σχέση με τον απλό φορολογούμενο και αν δεν τους πετάνε έξω (στο κάτω-κάτω, επειδή βρέθηκαν και κάποια τσογλάνια που κλέβουν δεν σημαίνει πως όλοι οι εφοριακοί και όλοι οι τελωνιακοί είναι κλέφτες!!!),
- αν, αν, αν…
Πολλά λοιπόν τα “αν”, για να τελειώνει αυτό το παραμυθάκι. Με τα POS δεν λύνεται το θέμα. Ή μόνο με τα POS. Αντίθετα, δημιουργούνται επιπρόσθετα θέματα, αφού προηγουμένως δεν έχουμε φροντίσει να λύσουμε άλλα, πιο βασικά. Στο όλο θέμα έρχεται και το “δωράκι” προς τις τράπεζες (μέσα από την προμήθειά τους επί κάθε συναλλαγής μέσω POS), και το γλυκό δένει.
Παραθυράκια πάντα θα αναζητούνται, προφανώς επειδή πάντα θα υπάρχουν. Είναι αδιανόητο (σε προηγμένες χώρες) ένα πρόστιμο για φορολογική παράβαση να ορίζεται με τρόπο παντελώς προκλητικό και με βάση το πως ξύπνησε το πρωί ο έφορας της γειτονιάς του φορολογούμενου. Άπειρα τα παραδείγματα, όπου το πρόστιμο π.χ. δεν καθορίζεται επακριβώς και με βάση την οικονομική και περιουσιακή κατάσταση των φορολογουμένων αλλά με εντελώς αόριστα κριτήρια και με φράσεις του τύπου “από 50 έως 3000 ευρώ”.
Ας είμαστε ειλικρινείς (όσο μπορεί να είναι κάποιος ειλικρινής σε περίοδο Μνημονίων και Επιτροπείας): όσο υπάρχει θολούρα στο θέμα δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Με ένα POS δεν έρχεται η άνοιξη.
Χωρίς σταθερό, αυστηρό αλλά ΚΥΡΙΩΣ ΛΟΓΙΚΟ φορολογικό σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Ούτε πρόκειται να έρθει ανάπτυξη, ούτε πρόκειται να έρθει κάποιος σοβαρός επενδυτής σε μια χώρα στην οποία οι φορολογικοί νόμοι αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς και οι φόροι αυξάνονται σε αριθμό, είδος και ποσά με τον ίδιο ρυθμό που αναπαράγονται τα κουνέλια.